Sensiz Kaldım

nefretimi psikopatlaştıran amonyak türküsü deniyor buna
nefret edemediğim anıları putlaştıran
yalandı hastalıklı bütün hikayelerim
inanamazsın
aşkı acınası duygularla yaşayamazsın
nefret etttim
ilahsız kaldım

kendi içimizde yargıladığımız
basit ihanetler deniyor buna
parça parça kaçıp yinede  saklanamadığımız
butun yalanlarımızla
sen gittin
yalnız kaldım

Gecenin bilmem kaçıncı saatinde çılgınca gözlerini düşünmek
Halbuki semaya  yaklaşan allaha haykırarak
kral çıplak dediğin masumiyet
bir mana gitti
sebebsiz kaldım

Bizim burda  güller  iki defa açıyor roza
kaybedilen başlangıçlara sönük kaldık
ansızın çıkıp cesurlaştığın da yüreğin
bütün ızdırabımın sonlanacağını sanarak
sonra çocuk katili gibi kaçıp saklanarak
ardın geri bakarak
sensiz kaldım

açık seçik kullanabileceğim bütün ima’larla
beni aldattın
ellerim titredi konuşamadım nefessiz kaldım
gizli bir dua  saklı korkularında
“Ettim” dedin ya , işte o gün
sensiz kaldım…